Bij elke workshop vraag ik me af: wie zal ik voor me hebben? Mysterie, verrassing, dat was mijn rol. Ik moest een aantal stappen terugdoen ten opzichte van mijn normale praktijk als fotograaf; het was ook niet mijn gebruikelijke workshoppraktijk om de techniek te onderwijzen. Jouw voorstel gaf me veel vrijheid, vrij van technische kwesties; ik kon me puur concentreren op het menselijke aspect; en ook kijken naar de wortels van de fotografie, collodiumfotografie als medium dat werd gebruikt tijdens de eerste koloniale missies. Voor mij was het een belangrijk moment; beginnen met een kritische blik, en een statement maken. Ik heb niet voor natplaatfotografie gekozen om een statement te maken, maar als een taal: langzaam, tegen trends, AI, snelheid, en ook om het historische deel terug te nemen Je project verandert de manier waarop ik nu foto's maak, met klanten. Dit zit nog steeds in me; het heeft een andere basis gelegd.

vraag: hoe heeft het project je kijk op 19e-eeuwse fotografie veranderd? Het begin van de collodiumfotografie in de 19e eeuw: een grote stap voorwaarts. Het materiaal was zwaar: ik werk ook met een fiets en een aanhanger en dat weegt ongeveer 60-70 kg. In ons project kon ik nog meer afstand nemen en deze techniek teruggeven. Het werd gebruikt om beelden te stelen, zonder toestemming _ om te grijpen. De fotograaf was niet op zoek naar schoonheid of een connectie. Ik ben in 2012 met deze techniek begonnen; connectie met de persoon: dichtbij, naast de camera, ervaring; het is al een ‘teruggeven’ aan de persoon. Directheid, waarheid van collodiumfotografie. Het ‘teruggeven’ maakte dus al deel uit van mijn aanpak; teruggeven aan de techniek wat was weggenomen, dan kom je aan en krijgt dit ‘teruggeven’ een nog grotere betekenis: namelijk: ik geef het beeld terug. Ik ben niet eens meer fotograaf. Ik had het voorrecht om deze techniek te leren. Nu deel ik de camera; hun keuzes voor kaders, kostuums, naaktheid, ...

Vraag: Maar het is jouw sfeer en aanmoediging. Artistieke en levenskeuze. Verwachting: chemie voorbereiden, zorgzaamheid, ook wanneer mensen weggaan intense dag, veel dingen gebeuren, emoties, zingen, huilen aanwezigheid voor en na Er was iets speciaals aan de manier waarop de groepen werden gevormd; erg innemend – ik werd gekozen ook speels gesprekken rond de microfoon... grote onderwerpen, serieus, en een minuut later lachen we Had je dit verwacht, Antje? Ik had hier hoop op; geschiedenis van het idee; het delen van de ervaring, genezing; de dag samen doorbrengen, weg van het front. Ik ben helemaal niet teleurgesteld. Silvano: Het creëerde verbindingen tussen mensen; en speelsheid. Elkaar ontdekken, je niet alleen voelen...

Onverwachte sterke momenten, goede ideeën; centrale gasten die aan elke gast uitlegden waarom ze waren gekozen. Sterke menselijke ontmoetingen omdat we tijd hadden. Eén groep zong, wat extra energie gaf aan de foto's; sommige emoties of discussies blijven hangen, sommige mensen zijn, zoals je zei, echt dicht bij een burn-out; sommigen hadden het over het stigma dat rust op het werken rond thema's als het nachtleven en drugs. We zouden kunnen doorgaan; als ik nu mensen ontmoet, heb ik vaak zin om ze uit te nodigen voor zo'n dag.

Juan Moreno Benjumea, geboren in 1991 in Sevilla, woont in Anderlecht, heeft Spaanse roots en werkt als ambtenaar. Kwam naar België voor zijn studies rechten in Leuven en verhuisde daarna naar Brussel.

Il apprécie la diversité, le dynamisme et le rôle social de Bruxelles en tant que capitale, mais déplore les inégalités et la pauvreté. Il trouve intéressante la présence espagnole et l'histoire migratoire des Bruxellois en général.

Zijn vragen aan de toekomst gaan over migratie als kans, ongelijkheid en publieke ruimte.

Oleksandra Kolomiets, geboren in Kyiv in 2018, woont in Brussel-Stad, heeft Oekraïense roots en is leerling in de lagere school. Ze is zeven jaar op het moment van dit interview. Ze vluchtte met haar mama naar België, haar papa en grootouders zijn nog in Oekraïne. Ze houdt van de dieren in het Museum voor Natuurwetenschappen. Ze gaat met de metro naar school. Ze viert haar verjaardag en Pasen en ze mist de sneeuw van Oekraïne.

Adam Bouali geboren in Jette in 2008, woont in Ukkel, heeft Marokaanse roots, is leerling in het secundair en is jobstudent. Vindt religie belangrijk en is nieuwsgierig naar andere religies in zijn stad.

Brussel is voor hem zijn leven: school, voetbal, vrienden, ambiance, activiteiten en vreugde, maar ook de onveiligheid, criminaliteit, lawaai, drugs en vuil in de publieke ruimte.

Zijn vragen aan de toekomst gaan over afval, beschietingen en alcoholisme op straat.

Valeria Sylka, geboren in 1974 in Oekraïne, woont in Oudergem, heeft Oekraïense roots en kwam door de oorlog naar België. Was economist in haar land en vangt nu haar kleindochter op en doet vrijwilligerswerk.

Houdt van de Art Nouveau, de café- en jazzcultuur, de mix van mensen en tolerantie en de meertaligheid. Aan de andere kant betreurt ze de onveiligheid, de afvalproblematiek en de moeilijk te vinden kinderopvang. Ze viert de orthodoxe feestdagen en vooral Pasen.

Haar vragen aan de toekomst gaan over veiligheid, klimaat en onderwijs.

Céline Robin geboren in 1991 in Soignies, woont in Ukkel, heeft Belgische en italiaanse roots en werkt als communicatieverantwoordelijke bij Molenbeek for Brussels 2030 en vroeger bij Spullenhulp.

Houdt van de levendigheid, het enorme aanbod en de internationale diversiteit van Brussel. Brussel is voor haar ook duur op vlak van wonen en er zijn te veel auto's en files. Ze houdt van Bozar en van Delirium Village.

Haar vragen aan de toekomst gaan over consumptie, armoede en ongelijkheid en het uitzicht van de stad.

Sophia Milusheva, geboren in 1996 in Bulgarije, groeide op tussen Sofia en Wenen, woont in Brussel-Stad, kwam in 2021 naar Brussel en werkt als beleidsmanager en is ook dj.

Brussel is voor haar een 'compacte puinhoop'. Ze houdt van heel wat plekken, de Pride, clubs en Brussel als een feestmachine. Maar ook de plek waar Europese carrières grond vinden. Ze betreurt het onveiligheidsgevoel, armoede en dakloosheid en het afval op straat.

Haar vragen aan de toekomst gaan over cultuur en nachtleven, veiligheid en drugsoorlog en de politieke vertegenwoordiging van vrouwen.

Clara Nguyen, geboren in de Verenigde Staten in 1986, woont in Brussel-Stad, heeft Amerikaanse en Vietnamese roots. Haar ouders kwamen tijdens de Vietnamoorlog naar de VS. Ze is artiest en is copywriter. Ze kwam in 2013 naar Brussel.

Houdt van de diversiteit, het surrealisme, tijdelijke bezettingen en de culturele infrastructuur van Brussel. Ze betreurt het afval, de openbare werken die niet ophouden, het te weinige groen in de stad. Brussel is voor haar de rijke serie aan cultuurplekken zoals Atelier 120, Magasin4 en vele andere.

Haar vragen aan de toekomst gaan over leefbaarheid, mobiliteit en voorzieningen.

Oussama Ben Bachir, geboren en getogen in Brussel in 1991, woont in Vorst, heeft Marokkaanse roots en is ondernemer in de bouw. Houdt veel de diversiteit en meertaligheid, identiteit en energie van Brussel en de Brusselaars.

Brussel is voor hem ook een plek van spanning op vlak van mobiliteit en politiek en de soms gesloten gemeenschappen en wijken. Maar het is vooral de plek waar hij en zijn familie thuis zijn.

Zijn vragen aan de toekomst gaan over de identiteit van Brussel, mobiliteit en ecologie én over de openheid van de Brusselaars.

Ikram El Bayad, geboren in 2010 in Brussel, woont in Anderlecht, heeft Marokkaanse roots en is leerling in het secundair onderwijs. Houdt van het simpele leven in Brussel, van haar geloof en van de vrijheid om met het openbaar vervoer zich te verplaatsen.

Brussel is voor haar de klassiekers als Manneken Pis, wafels, frieten en het Atomium. Haar favoriete plek is de Nieuwstraat.

Haar vragen aan de toekomst gaan over het bewaren van erfgoed, over het koningshuis en islamitische scholen.