Hugo Carmeliet, geboren in Sint Niklaas in 1938, woont in Anderlecht sinds 1965 en is gepensioneerde priester-arbeider. Het was de tijd van migrantengemeenschappen die naar België kwamen en die zij hielpen een leven op te bouwen. Hij gaat vaak naar het senioren dienstencentrum Cosmos.

Brussel is voor hem vooral Kuregem. En het groen rond de stad zoals het Zoniënwoud. Hij vindt de Zinnekeparade iets heel mooi. Hij heeft het moeilijk met de onderwaardering van het Nederlands, zeker in ziekenhuizen. Maar hij ziet ook steeds meer kinderen van Afrikaanse afkomst naar het Nederlandstalig onderwijs gaan en zo een nieuwe groep Nederlandstaligen ontstaan. Ook de rol van Bruzz vindt hij belangrijk.

Zijn vragen voor de toekomst gaan over samenleven als één stad, netheid en cultuur.

Mina Mirkou, geboren in 1974 in Marokko, woont in Sint-Jans-Molenbeek en volgt opleidingen en werkt af en toe. Ze leerde na haar aankomst in België zowel Frans als Nederlands. Ze kwam via gezinshereniging nadat haar familie haar onder druk zette. Houdt van de openheid en de diversiteit van Brussel, ze speelt graag voetbal en houdt van muziek.

Steffen Otten, geboren en getogen in Brussel in 1983, groeide op in Ukkel en woont nu in Molenbeek en werkt als informaticus. In zijn jeugd was hij meer gericht op de Brusselse Rand voor judo en scouts, maar later meer op Brussel: atletiekclub van de VUB, Lindy Hop in Jette.

Houdt van wandelen door Brussel om van alles te ontdekken en ook van het feit dat iedereen wat doet wat men wil. Hij stoort zich wel aan het feit dat er overal bubbeltjes zijn, zoals de Vlaamse waarbij dezelfde mensen telkens naar dezelfde plekken gaan. Bruzz speelt wel een goede rol in ander Brussel tonen. Hij herinnert zich Ukkelse tradities in Sint-Job als de Jaarmarkt van de handelaarsvereniging, Sinterklaas die elk jaar kwam,

Zijn vragen aan de toekomst gaan over de financiële situatie van Brussel, samenleven in diversiteit en de plek van de natuur in de stad.

Gianni Casagrande, geboren en opgegroeid in Trento, in Italië kwam naar Brussel in 2018 voor werk. Hij woont in Sint-Joost-ten-Node en werkt als teamlead software in een bedrijf in Leuven.

Brussel is voor hem voor Europa, wat Milaan is voor Italië: een plek waar velen van elders komen om te werken en een leven op te bouwen. Het is ook een stad die er altijd voor je is: er is altijd wat te doen. Plekken voor hem zijn de Parvis van Sint-Gillis, een aantal cafés, clubs, Afrikaanse restaurants. Hij doet aan Blues Dancing, wat een opkomende scene is in Brussel. Hij houdt van het Forest Sounds Festival. Hij wil graag een nieuwe traditie in het leven roepen: het vieren van de zon, zo gauw die op te terras of in je tuin verschijnt.

Zijn vragen voor de toekomst gaan over oorlog, gentrificatie en Bizon, een blues-bar.

Gregorio Sambataro, geboren in 1981 in Italië, woont in Sint-Lambrechts-Woluwe en werkt als projectmanager in de gezondheidszorg en heeft ook eigen projecten. Houdt van voetbal spelen, en naar het park gaan.

Brussel is voor hem enerzijds Europa, maar ook de grote verschillen tussen de wijken, bijvoorbeeld tussen waar hij woont, in Sint-Lambrechts-Woluwe, en waar hij voetbalt, in Molenbeek.

Zijn vragen voor de toekomst gaan over oorlog, geopolitiek en de rol van Europa en Brussel als haar hoofdstad.

Hamza Al Bashan, geboren in 1989 in Homs in Syrië, woont in Anderlecht, vluchtte vanuit Libanon en is arbeidsongeschikt wegens de ziekte MS. Was metser, maar droomt ervan om kok te worden.

Hamza Al Bashan, geboren in 1989 in Homs in Syrië, woont in Anderlecht, vluchtte vanuit Libanon en is arbeidsongeschikt wegens de ziekte MS. Was metser, maar droomt ervan om kok te worden.

Hij stelt geen specifieke vragen over de toekomst van Brussel, hij probeert te overleven met zijn ziekte en zijn gezin met twee kinderen en een derde op komst.

Ahmed Itziou, geboren in 1951 in Tanger, woont in Anderlecht, heeft Marokkaanse roots en is gepensioneerd, werkte bijna 40 jaar bij de MIVB.

Houdt veel van Brussel: van haar architectuur zoals de Koninginnegalerij, de parken, de Grote Markt, het sociale leven in parken en cafés en uitstapjes naar bijvoorbeeld het Atomium. Hij spreekt ook over verdwenen plekken zoals de Martini Toren en bepaalde standbeelden.

Zijn vragen aan de toekomst gaan over zijn eigen toekomst, die van Brussel en vooral in het licht van de rol van de overheid en wat ideaal zou zijn: nabijheid, aandacht en actief beheer.

Matthew Tucker, geboren in 1955 in Londen, woont in Ukkel, heeft Britse roots en is gepensioneerd. Hij is in Brussel sinds 40 jaar, in de jaren tachtig al in de Engelstalige middens van Europa en de internationale gemeenschap en later ook breder toen hij zijn Belgische partner leerde kennen. Zag Brussel sterk veranderen op vlak van stedenbouw, fietsen. Houdt van brocante, het Brussels erfgoed zoals de oude zwembaden, veel mooie architectuur, de prachtige parken zoals Tenbosch en al het leven dat het met zich meebrengt.